19 Ιουνίου 2012

Είστε καλή δασκάλα γιατί.....

Πάλι πάλι στην τελευταία μέρα...Τα παιδιά δεν ξεκολλάνε από πάνω σου, κάποια έχουν αρχίσει τα κλάματα που τελειώνει το σχολείο. Εκεί πάλι πέφτει η ερώτηση "κυρία εσείς θα μας κάνετε μάθημα στην Δ τάξη ε;;;" Τους απαντάω "αν είμαι στο σχολείο μας, εννοείται " Εκεί πάλι άρχισαν τις φωνές "μα που θα πάτε" "όχι εδώ θα είστε" "μα εμείς εσάς θέλουμε" "εγώ δεν πάω σχολείο αν δεν είστε εδώ" "θα κάνουμε κατάληψη" και άλλα χαριτωμένα ...
Αφού λοιπόν επί 5 λεπτά μου έλεγαν "τι καλή δασκάλα που είμαι" έπεσε η ερώτηση στον κύκλο.

"Τι σημαίνει για εσάς καλή δασκάλα. Γιατί θεωρείται πως εγώ είμαι καλή;;;Τι είναι αυτό που προσέχετε σε ένα δάσκαλο για να πείτε πως είναι καλός;;;"

Δείτε λοιπόν γιατί κατα τα παιδιά μου είμαι καλή δασκάλα

Γιατί μας τα εξηγείτε όλα
Γιατί είστε ευγενική
Γιατί δε βάζετε ούτε πάρα πολλά ούτε όμως και πολύ λίγα.
Γιατί είστε δίκαιη
Γιατί έχετε καλοσύνη
Γιατί μας σκέφτεστε
Γιατί μας βοηθάτε
Γιατί το πρώτο πράγμα που μας ρωτάτε δεν είναι αν διαβάσαμε αλλά αν είμαστε καλά κάθε πρωί
Γιατί ούτε χτυπάτε ούτε μιλάτε άσχημα
Γιατί έχετε καλό χαρακτήρα
Γιατί μου εξηγήσατε 3000 φορές την διαίρεση χωρίς να νευριάσετε
Γιατί μας έχετε εμπιστοσύνη
Γιατί όταν σας είπα ένα μυστικό δε το είπατε σε κανένα
Γιατί είστε καλός άνθρωπος
Γιατί αγαπάτε τα παιδιά
Γιατί όταν έλειπα πολλές μέρες πήρατε τη μαμά μου να τη ρωτήσετε τι έχω
Γιατί παίζετε μαζί μας
Γιατί αγαπάτε όλα τα παιδιά το ίδιο και δεν ξεχωρίσατε κανένα μας
Γιατί μας δείχνετε ενδιαφέρον
Γιατί ασχολείστε μαζί μας ακόμα και αν χάσατε ώρα απο το διάλειμμα σας
Γιατί είστε σαν μαμά μας
Γιατί είστε πολύ όμορφη και γλυκιά
Γιατί μας πειράζετε και μας ζουλάτε
Γιατί αν σας πούμε κάποιο πρόβλημα μας την επόμενη μέρα ρωτάτε ξανά πως είμαστε
Γιατί κάναμε μέσα στην τάξη γλυκά και φάγαμε και πρωινό
Γιατί αν βγούμε έξω χωρίς το μπουφάν μας μαλώνετε
Γιατί κάνατε τη τάξη μας πολύ όμορφη
Γιατί είστε χαμογελαστή ενώ η μαμά μου , μου είπε πως τώρα παίρνετε 600 ευρώ
Γιατί ό,τι λέτε το κάνετε




.................. στο τέλος άφησα αυτό που με έκανε να γελάσω αν και είναι πολύ σοβαρό

Γιατί άμα κάνει ποτέ σεισμό ή πιάσει η τάξη φωτιά ξέρω πως δε θα φύγετε έξω γρήγορα αλλά θα κοιτάξετε να σώσετε πρώτα εμάς




Αυτά λοιπόν είναι τα στοιχεία που ζητάνε οι δικοί μου μαθητές για να πουν πως ένας δάσκαλος είναι καλός...

Εύκολα όλα ....


Στη συνέχεια με έβαλαν να τους πω αν είναι καλά παιδιά. Τους είπα ναι...όλα τα παιδιά είναι καλά.
Μετά φυσικά μου ζήτησαν να το τεκμηριώσω με επιχειρήματα. Ναι έτσι ακριβώς το είπαν ( με όποιο δάσκαλο καθίσεις ..... δε λένε;;;)


14 Ιουνίου 2012

Τελευταία μέρα στην τάξη

Χθες δεν κάναμε καθόλου μάθημα. Πήγαμε κανονικά σχολείο, έγιναν κανονικά όλες οι ώρες αλλά εμείς δεν ανοίξαμε καθόλου τις τσάντες.Ααα όχι τις ανοίξαμε για να πάρουμε το μπλοκάκι μας και το μολύβι μας.

Το πρώτο πράγμα που κάναμε και το κάνω κάθε χρόνο είναι να γράψουμε ποιες στιγμές θέλουμε να θυμόμαστε και ποιες δε θέλουμε από τη χρονιά που πέρασε. Τα βάλαμε όλα στο κουτί μας και στο τέλος τα διαβάσαμε




Δείτε λοιπόν τι θα θυμούνται τα μαθητούδια μου

Τη μέρα που φάγαμε πρωινό στην τάξη
Τη μέρα που κάναμε τις τρουφομπαλίτσες
Όταν παίζαμε παιχνίδια στην αυλή
Τη μέρα που μας βάλατε σπαζοκεφαλιές στον πίνακα
Τη μέρα που σας κάναμε πάρτυ για τα γενέθλια σας
Όταν κάναμε την καπακοκατασκευή
Όταν αδειάζαμε τους κάδους ανακύκλωσης στον μπλε κάδο έξω από το σχολείο
Όταν μάθαμε την διαίρεση
Τη μέρα που σας γνώρισα
Όταν κάναμε ιστορία και καθόμασταν κάτω στο μαγικό χαλί
Όταν ντυθήκατε Μεξικάνος και κάναμε μάθημα έτσι
Όταν φάγαμε πρωινό στην τάξη
Όταν κάναμε κατασκευές απο ανακυκλώσιμα υλικά
Όταν πήγαμε εκδρομή και κάτσαμε όλοι μαζί κάτω και φάγαμε
Όταν αλλάξατε τη φωνή σας και μας κάναμε μάθημα σαν Ανακυκλωσούλης
Θα θυμάμαι που ήρθα απο καινούριο σχολείο και εσείς με βοηθήσατε και οι συμμαθητές μου με έκαναν παρέα
Οταν παίζαμε όλοι μαζί έξω αγαπημένοι
Όταν παίζαμε
Όταν καθόμασταν και απλά μιλούσαμε


Η συνέχεια της χθεσινής μέρας σε άλλη ανάρτηση ...

Καλό καλοκαίρι σε όλους σας



UP DATE 

Aααα ξέχασα καλέ να συμπληρώσω

Στην ερώτηση τι δε θέλω να θυμάμαι

Εδώ δεν είχαμε πολλές απαντήσεις καθώς είπαν πολλά παιδιά δεν υπάρχει κάτι που δε θέλουν να θυμούνται.

Δείτε λοιπόν τις λίγες απαντήσεις


Δε θέλω να θυμάμαι

Τη μέρα που χτύπησε η .... μέσα στην τριανταφυλλιά
Τη μέρα που μάλωσα με τους φιλους μου
Τη μέρα που έβρεχε και μπήκε νερό στην τάξη και μας χάλασε κάποια πράγματα που ήταν για ανακύκλωση
Τις δυο μέρες που λείπατε απο το σχολείο
Όταν σας στεναχώρησα με κάτι που έκανα



Tη δραστηριότητα αυτή την κάνω κάθε χρόνο. Μέσα απο τις απαντήσεις τους μαθαίνεις πολλά πράγματα  που σε βοηθάνε για την επόμενη χρονιά.

9 Ιουνίου 2012

Λίγο πριν το τελευταίο κουδούνι

Πέρασαν πάλι 9 μήνες. Εννιά μήνες από τη μέρα που γνώρισα τα φετινά παιδιά μου. Λίγο πολύ τα ήξερα βέβαια γιατί είχα μπει και στην τάξη τους την προηγούμενη χρονιά.
Μία χρονιά δύσκολη η φετινή. Ξεκινήσαμε χωρίς βιβλία. Τι άγχος και αυτό τότε...Να κάθομαι να βγάζω φωτοτυπίες, να κόβω , να κολλάω ( για να κάνω οικονομία στο χαρτί τρομάρα μου ). Τόσο χαρτί πεταμένο  αφού τα βιβλία άρχισαν να σκάνε μύτη κάποια στιγμή . Ήρθε βιβλίο το οποίο εμείς το είχαμε ήδη τελειώσει σε φωτοτυπίες . Στα παιδιά όμως τα μοίρασα κανονικά. Και ενώ η χρονιά ξεκίνησε με άσχημους οιωνούς εμείς περάσαμε και φέτος υπέροχα.

Ζοριστήκαμε λίγο στην αρχή μέχρι να τα μάθω να με μάθουν, να κόψουμε κάποιες συνήθειες γιατί μεγαλώσαμε πια. Και η χρονιά κύλησε πολύ γρήγορα και πολύ όμορφα. Χαζεύω φωτογραφίες απο την αρχή της χρονιάς και βλέπω πόσο μεγάλωσαν. Δεν είναι που ψήλωσαν, είναι που ωρίμασαν. Που έχουν γίνει ακόμα πιο υπεύθυνα. Που βλέπεις του κόπους σου (και τους κόπους της δασκάλας που τα είχε δυο χρόνια και έκανε φοβερή δουλειά) να πιάνουν τόπο.

Είναι που έκανες στην αρχή πολλά παιχνίδια γνωριμίας, συνεργασίας, εμπιστοσύνης και τώρα τα βλέπεις να είναι αγαπημένα , να παίζουν όλα μαζί, να μη γκρινιάζουν για το ποιος θα διαλέξει τι παιχνίδι θα παίξουμε. 

Είναι που εκεί που πέταγαν τα πάντα στα σκουπίδια τώρα τα πετάνε στους κάδους ανακύκλωσης. Και άμα εσύ ξεχαστείς φωνάζουν "κυρίααααααα όχι στα σκουπίδια" Δε λέω πως δεν τσακώνονται, δεν γκρινιάζουν , δεν μουτρώνουν. Αλλά δεν κρατάνε θυμό και το ξεχνάνε γρήγορα. Δεν έμεινε κανένα παιδί στο περιθώριο. Κανένα. Παίξαμε πολύ και μιλήσαμε πολύ. Πολλές μέρες ειδικά την 6η ώρα που τα έβλεπα κουρασμένα τους έλεγα "θέλετε να συζητήσουμε;" και μιλάγαμε...για σοβαρά και για πιο χαλαρά θέματα. Πόσο τους αρέσει να μιλάνε...να μιλάνε. Έχουν τελικά πολύ ανάγκη τα παιδιά  για επικοινωνία.  Και σου λένε τα πάντα. Με μια αφοπλιστική αφέλεια και κολλάνε στον τοίχο. Και τα όμορφα και τα άσχημα. Και σε εμπιστεύονται. Και σου λένε πράγματα που καμιά φορά σε κάνουν να βάλεις τα κλάματα. Εκείνο το κουτί επικοινωνίας με βοήθησε πολύ να τα καταλάβω. Να καταλάβω γιατί φέρονται έτσι στο σχολείο
Και βλέπεις απο όλα αυτά πόσο δεθήκαμε. Και τα αγάπησα και με αγάπησαν. Και μου έκαναν και φέτος πάρτυ έκπληξη  για τα γενέθλια μου. Και λες "ναι γι αυτο την παλεύω ακόμα με τα 650 ευρώ".

Και φέτος η 14η Ιουνίου θα είναι ακόμα πιο δύσκολη απο άλλες χρονιές. Το Σεπτέμβρη ίσως είμαι σε ένα άγνωστο σχολείο, άγνωστα παιδιά, γονείς, συνάδελφοι. Σε μια νέα πόλη που πάντα έλεγα πως δε θέλω να ζήσω. Αλλά όταν εμείς κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει δε λένε;
Οι μικροί μου μαθητές το θεωρούν δεδομένο πως θα τα κάνω μάθημα. Και με ρώτησαν πρώτη φορά προχθές, Και τους απάντησα "Αν είμαι στο σχολείο εννοείται, αφήνω εγώ τέτοια παιδιά; " Και άρχισαν "μα γιατί κυρία;;;" Και άρχισαν να μου γράφουν πάνω σε ζωγραφιές πως εμένα θέλουν μέχρι την έκτη . 
Ίσως φανεί αστείο αλλά η μετακόμιση στην Αθήνα ( αν γίνει ) θα μου ήταν πολύ πιο εύκολη αν είχα κάνει δυο χρόνια με την τάξη μου και έτσι και αλλιώς θα τα άφηνα. Τώρα νιώθω πως τα εγκαταλείπω. Ξέρω πως δεν είναι έτσι γιατί τόσοι και τόσοι συνάδελφοι αλλάζουν τάξεις, τόπο διαμονής και χωρίς να το διαλέξουν. Απλά έτσι νιώθω. Και πάντα η δεύτερη χρονιά είναι καλύτερη απο την πρώτη . 

Μεγαλώνοντας σε μια μικρή πόλη  , δουλεύοντας τόσα χρόνια στο ίδιο σχολείο μου φαίνονται όλα τόσο οικεία. Οι γονείς, οι μαθητές, οι συνάδελφοι ακόμα και ο χώρος του σχολείου. Πέρυσι το καλοκαίρι άνθρωποι που γνώριζα απλά "φατσικά" μου έλεγαν στο δρόμο, στην παραλία στα μαγαζιά "αχ πάρτε το τάδε τμήμα"  , "μακάρι να σας έχουμε" . "θα μας πάρετε φέτος" Και ναι νιώθεις όμορφα. Γιατί πριν σε γνωρίσουν έχουν μια καλή εικόνα για σένα. Γιατί και τα παιδιά σε ξέρουν. Στην Αθήνα όλα θα είναι καινούρια. Και αυτό με αγχώνει. Φέτος στον Αγιασμό δε θα έρθει κανένα παιδί να με αγκαλιάσει. Αχ πολύ μελό το έκανα Αν πήγαινα σε άλλη μια μικρή πόλη δε θα είχα τέτοιο θέμα νομίζω , η  Αθήνα πάντα με φόβιζε. ( αυτό είναι άλλη ανάρτηση)

Ας πάμε στα ευχάριστα όμως Το βασικό είναι πως θα μαι με τον άνθρωπο μου...Και μόνο αυτό αρκεί για να ξέρω πως θα περάσω όμορφα όσο διάστημα χρειαστεί να ζήσουμε εκεί.Ευτυχώς ο αγαπημένος μου λατρεύει Κρήτη και ελπίζω να είμαστε τυχεροί να το καταφέρουμε σύντομα


Αν πάρω την απόσπαση δε θα μετράμε τις μέρες για να βρεθούμε θα είμαστε μαζί κάθε μέρα. Δε θα κοιτάμε συνεχώς τα news letters  της Αegean και της Olympic Air. Δε θα κοιτάζω πότε έχουν ημερίσιο οι Μινωικές ούτε αν προλαβαίνω το τελευταίο λεωφορείο Τα τριήμερα θα συνεχίζω να τα κοιτάζω γιατί ταξιδάκια στην Κρήτη θα κάνω συχνά. 
Στην Αθήνα πέρα απο τον αγαπημένο μου θα είναι και η μελλοντική μας κουμπάρα .Πολύ βασικό να έχω μια φίλη κολλητή καρδιακή εκεί. Και ελπίζω να γνωρίσω και κάποιους απο εσάς. Που νιώθω ήδη πως σας ξέρω

Να έχετε ένα όμορφο Σαββατόβραδο :)